(powrót)
Eridu, to jedno z najstarszych miast Sumeru. Pierwotnie znajdowało się nad brzegiem morza, było więc pierwszym skrawkiem lądu, jaki widzieli powracający z dalekiego rejsu żeglarze. Jeśli faktycznie Sumerowie przybyli morzem, to możliwe też, że to właśnie tu wylądowali, szukając nowej ziemi do zasiedlenia. W Eridu swą siedzibę miał *Enki, bóg słodkich wód abzu, mądry opiekun rodzaju ludzkiego. Jego świątynia była jednym z najważniejszych i najstarszych ośrodków kultu. Do tej pory archeolodzy odkopali XVI (lub XVIII) warstw, czyli 16 "wersji" domu *Enkiego. Najstarsza powstała przed rokiem 5000, być może więc nie była zbudowana przez rolników, ale przez wcześniejszą ludność rybacką.
Ostatnia świątynia w tym miejscu została zbudowana około 3200 roku. Swój żywot zakończyła kilkadziesiąt lat później, podobnie jak całe miasto. Odpowiedzialna za to była wielka powódź, która praktycznie wyludniła miasto na wiele lat. Przedtem miasto mogło liczyć około 10 000 mieszkańców. Co się działo potem z Eridu, nie jest jasne, gdyż wykopaliska koncentrowały się na głównym wzgórzu świątynnym. Wygląda na to, że miasto było opuszczone. Chociaż mi trudno pojąć, że świątynia tak ważnego boga nie została odbudowana.
Eridu ponownie zostało zaludnione po roku 2500. Wybudowane też wtedy kolejną świątynię, jednak w innym miejscu, niż pierwotna. Przez kolejne stulecia miasto dzieliło losy całego Sumeru - pod rządami III dynastii z Ur doczekało się ziguratu, lecz potem wraz z upadkiem Ur rozpoczął się powolny upadek miasta. Około 600 pne Eridu zostało opuszczone na zawsze.
Obrazki przedstawiają świątynię w różnych okresach - z 3200 roku, z 4000 roku oraz schemat 16 warstw. Powyżej świątynia z połowy IV tysiąclecia.
