JEDWABNY SZLAK

Jedwabny Szlak to ogólna nazwa szlaków handlowych łączących Chiny z Bliskim Wschodem, a dzięki niemu także z Europą. Powstał ok. 200 r p.n.e., prawdopodobnie dzięki greckim kupcom z Azji Środkowej (Sogdiana i Baktria). Największy rozkwit zaczął się w I w. p.n.e., kiedy Rzymianie zakochali się w jedwabiu. Płacili za niego przede wszystkim w twardej walucie, ale do Chin wędrowały także perfumy, winogrona i wyroby szklane. Z Chin prócz jedwabiu sprowadzano także ceramikę i papier.

(Wikipedia: Jedwabny Szlak, Sogdiana, Baktria, relacje chińsko-rzymskie, handel rzymsko-indyjski)

Powstanie zjednoczonych Chin, a szczególnie ekspansja dynastii Han na zachód, pomogły uruchomić stałe lądowe połączenie między Chinami a Rzymem. Należy jednak pamiętać, że kontakty handlowe między Wschodem a Zachodem istniały od tysięcy lat. Odbywały się one jednak przede wszystkim drogą morską, która kończyła się w Indiach. W czasach dynastii Han Chiny otworzyły się na Zachód także poprzez morze, lecz Indie wciąż były pośrednikiem. Lądowy Jedwabny Szlak stał się więc konkurencją dla Indii, choć prowadził przez Persję, często wrogą wobec Rzymu. Ceny jedwabiu w Imperium Romanum były jednak tak duże, że żadne wojny nie zatrzymywały kupców, a Persja zarabiała ogromne sumy na cłach. Cena końcowa jedwabiu mogła być 1000 razy wyższa od jego kosztu zakupu, a składały się na to właśnie cła, ale też koszty transportu i marża kupca.
Szlak stracił znaczenie handlowe po VI w, gdy w Azji Środkowej zaczęły się pojawiać ludy tureckie. Jednak później był wciąż wykorzystywany aż do czasu utworzenia przez Europejczyków szlaków morskich omijających Imperium Osmańskie.

Najważniejsze miasta na Jedwabnym Szlaku:
Czangan / Xian, Dunhuang, Turfan, Chotan, Kaszgar, Baktria, Taszkient, Samarkanda, Buchara, Merv, Ekbatana, Antiochia.

(Wikipedia: Xian, Dunhuang, Turfan, Chotan, Kaszgar, Baktria, Taszkient, Samarkanda, Buchara, Merv, Ekbatana, Antiochia)